Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 02.djvu/136

nieszczęsnemu sekretarzowi prywatnemu, który zna wymagania światowe. Jestem zrozpaczony i powiem bez obwijania w bawełnę: chciałbym, aby dyabeł cię porwał wraz z twemi wszystkiemi czarodziejstwami.
 Złotnik puścił sekretarza, który upadł bez duszy na wilgotny trawnik.
 Sądząc, że już jest w wodzie, Tussman zawołał:
 — O wierna śmierci! o zielona łąko! Żegnaj, panno Albertyno. Żegnaj, czcigodny radco! Nieszczęsny narzeczony jest pośród żab, które sławią Pana w dni letnie.
 — Uważaj, Tussman — rzekł złotnik — tracisz rozum i jesteś w stanie godnym litości. Chciałeś mnie tylko co wysłać do piekła. Co byś rzekł, gdyby ci tu sam dyabeł kark złamał?
 Tussman jęczał, wzdychał, febra trzęsła całem jego ciałem.
 — Ale — mówił dalej złotnik, — ja nie jestem zły i przebaczam ci twoje rozpaczne okrzyki. Wstań i idźmy stąd.
 Złotnik pomógł sekretarzowi się podnieść, ten zaś mruczał:
 — Jestem w twojej mocy, wielce sza-