Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 02.djvu/174

tał się nieustannie wokoło piecyka, mając w ręku rozpalone obcęgi, któremi wyciągał stamtąd bryłki jakieś iskrzące w gęstym dymie, a następnie kuł je na kowadle z wielkim pośpiechem i bardzo bystrą uwagą. Zdawało mi się, że widziałem wokoło wiele porozrzucanych twarzy ludzkich, ale bez oczu; głębokie, czarne, straszliwe dziury zastępowały ich miejsce.
 — Oczu! oczu! — wołał ciągle Koppelius, głosem zarazem głuchym i grzmiącym.
 Przejęty niewypowiedzianym strachem, krzyknąłem i padłem na ziemię. W oka mgnieniu schwycił mię Koppelius.
 — Ach! przeklętu robaku, — zawołał zgrzytając. I porwawszy mnie w powietrze, rzucił na ognisko piecyka tak, że płomień zaczął mi zajmować włosy.
 — Ach! mamy przecie oczy, śliczne, wyborne oczy! — mruknął do siebie, biorąc w palce rozżarzone węgle, które się zabierał przytknąć mi do oczu.
 Wtedy poskoczył ojciec i zatrzymał mu rękę.
 — Mistrzu, mistrzu, zostaw mu oczy, nie bierz ich, zaklinam cię!