Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 02.djvu/228

jeszcze błękitne góry, podobne do miasta olbrzymów.
 — Patrz-no Nathanaelu, — rzekła Klara, — czy widzisz tam ten krzak szarawy, który zdaje zbliżać się coraz więcej?
 Nathanael sięgnął ręką do kieszeni, i, wyjąwszy lornetkę Coppoli, przyłożył ją sobie do oczu. O nieba! ujrzał przed sobą postać Olympii!
 Krew mu zbiegła do serca. Blady jak śmierć, spojrzał osłupiałym wzrokiem w twarz Klary, z oczu sypnęły mu się płomienie, i ryknął jak zwierz zewsząd obsaczony. Nagle wyskoczył w górę, i śmiejąc się śmiechem potępieńca, zaczął wołać głosem przenikliwym:
 — Kręć się lalko z drewna! kręć się! tańcuj, grzmij!
 I porwawszy wpół Klarę, chciał ją zrzucić na dół; ale ona w rozpaczy wszystkiemi siłami uczepiła się poręczy.
 Lotar, usłyszawszy wycie szaleńca i krzyki Klary, bez namysłu rzucił się na schody wieży. Na drugiem piętrze znalazł drzwi zamknięte, podsadził je, i wyleciały z zawiasami.
 — Ratunku! ratunku!? — wołała Klara coraz słabszym głosem.