Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 02.djvu/64

bia szlachetne metale, drogie kamienie i nazywam się Leonard.
 — A zatem jest to złotnik, jubiler — szeptał do siebie Tussman. Rozważył też zaraz, że na pierwszy widok cudzoziemca, powinien był zrozumieć, że ten człowiek nie może być radcą tajnym, gdyż jego płaszcz i beret nie odpowiadają zupełnie osobie utytułowanej.
 Leonard i Tussman siedli w pobliżu starca, który ich powitał wykrzywionym uśmiechem.
 Gdy Tussman, pod naciskiem Leonarda, wypróżnił kilka szklanek wina, jego blade policzki zarumieniły się i na usta powrócił uśmiech; z zadowoleniem przyglądał się nieznajomemu, jakby najsłodsze obrazy migały mu przed okiem.
 — Teraz — rzekł Leonard — powiedz mi, progi panie Tussman, dlaczego tak osobliwie się zachowywałeś, gdy narzeczona ukazała się w oknie wieżycy i jaka myśl zajmuje cię teraz? Jesteśmy, czy wierzysz czy nie, starzy znajomi, a wobec tego zacnego człowieka, niema potrzeby się krępować.
 — O Boże! — odparł sekretarz prywatny kancelaryi — o Boże!... Szanowny