Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 02.djvu/97

piące jak buty robotnika, a ponieważ, zamiast kroczyć równym krokiem po ulicach, biegł w poskokach i w susach, poły surduta, wiatrem unoszone, latały jak skrzydła. Choć jego twarz była bardzo zabawna, poczciwy uśmiech, błądzący mu po ustach, wywoływał dla niego życzliwość i lubiono go wogóle, pomimo jego pedantyzm i niezgrabność. Jego namiętnością było czytanie: wychodząc z domu, zawsze miał kieszenie, pełne książek; czytał wszędzie, gdzie się pokazał: na przechadzce, w kościele, w kawiarni; czytał bez wyboru wszystko, na co natrafił, aby tylko była mowa o dawnych czasach, bo nowych nie cierpiał. Tak jednego wieczoru naprzykład czytał w kawiarni starą algebrę, nazajutrz regulamin kawaleryi Fryderyka Wilhelma I, potem cudowne dzieło p. t. Cycero wyobrażony w dziesięciu mowach, jako wielki gaduła i wielki blagier, 1720. Tussman posiadał nadzwyczajną pamięć; notował zwykle wszystko, co go w książce uderzyło, potem odczytywał swe noty i nigdy ich nie zapominał. W ten sposób stał się polyhistorem, encyklopedyą żywą, którą przerzucał każdy, co potrzebował jakiejś informacyi historycz-