Strona:E. W. Hornung - Pamiętnik złodzieja.pdf/169

 — Ona prawdopodobnie weźmie tylko na obiad, swój sznur pereł.
 — Tak sądzisz?
 — Naturalnie.
 — Nie włoży na głowę dyademu brylantowego...
 — Posiada strój taki?
 — .... ani szmaragdowego z brylantami naszyjnika.
 Raffles wyjął z ust papieros; oczy jego świeciły jak rozżarzone węgle.
 — Czy mówisz o tem z intencyą? — pytał.
 — Nieinaczej — odparłem — Bogaci to bardzo ludzie; on nie taki gbur, iżby cały dochód wydawał na stajnię zarodową. Sąsiadów zaciekawiają niemniej klejnoty pani, jak konie wyścigowe pana; o jednych i drugich opowiadali moi znajomi, gdym zjechał do nich dla dokładniejszego rozpatrzenia się w miejscowości; zdaniem ich naszyjnik szmaragdowy musi być wart kilka tysięcy funtów sterlingów.
 Raffles zacierał ręce.
 — Spodziewam się — mówił — że nie zadawałeś zbyt dużo pytań twoim przyjaciołom, Bunny? Jeśli ci ludzie mają istotnie dla ciebie życzliwość, nie będą cię podejrzewali, gdy usłyszą o zaszłym wypadku; chyba, że kto zauważy obecność twoją w pobliżu, owego wieczoru, co stanowiłoby fatalne zrządzenie losu. Gdybyś zechciał, mógłbym spełnić to zadanie w zastępstwie twojem. Podążymy na miejsce każdy oddzielnie i spotkamy się o naznaczonej porze, przed domem, będącym niegdyś własnością waszą rodzinną. Od tej chwili przyrzekam stad się powolnem w rękach twoich narzędziem.
 Plan naszej kampanii był stopniowo rozwijany i opracowywany ze starannością właściwą Raffles’owi.