Ostatnie słowo z dziejów Raffles‘a skreśliła młodsza powabniejsza od mojej ręka. Podaję to słowo czytelnikowi tak, jak mnie doszło, w liście mającym głębsze dla mnie znaczenie, niżeli dla kogokolwiek innego. Znajdą się może osoby, które z zajęciem czytać będą mój pamiętnik; pragnąc więc, by zachowały lepsze wspomnienie o moim przyjacielu, (nie mówiąc o sobie) dołączam rzeczony list, który był dla mnie balsamem gojącym po przypadkowem spotkaniu i bezsennej nocy; powtarzam go dosłownie, za wyjątkiem ostatniego podpisu:
39, Campden Grove Court, W.,
28 czerwca, 1900 r.
„Kochany Harry!
Zdziwiło cię może, iż zdołałam przemówić zaledwie kilka wyrazów, gdyśmy się tak niespodzianie spotkali wczoraj. Nie poczytuj tego za objaw złej woli z mojej strony; byłam zmartwioną, ujrzawszy cię kulawym, pokrytym bliznami inwalidą, lecz bolesne wra-
