Strona:E. W. Hornung - Włamywacz Raffles mój przyjaciel.pdf/197

 A zatem Ralf sądził, że ja zasnąłem poprostu w jego fotelu, nie troszcząc się o jego los! Nawet nie przeczuwał, jakie męki przeszedłem tutaj przez całą noc w obawie o niego! Jego sarkastyczne uwagi usłyszane po tem wszystkiem, co z jego winy wycierpiałem, podrażniły mnie do ostateczności. Ostatnim wysiłkiem woli powstrzymałem się, aby nie wybuchnąć.
 — Gdzież u licha schowałeś się przede mną! — zapytałem ponurym głosem.
 — W Scotland Yardzie, jak ci już powiedziałem.
 — No tak, ale gdzie?
 — Możesz się o to pytać, Bunny?
 — Tak jest, mogę.
 — A zatem wiedz, że schowałem się tam, gdzie i wówczas naszej pamiętnej eskapady bankowej.
 — Chyba nie w skrzyni?
 — A właśnie, że tak.
 Spojrzenia nasze spotkały się na chwilę.
 — Być może, że tam była ostatnia twoja stacja wędrówki. Lecz powiedz mi, gdzie poszedłeś wówczas, gdy po za mojemi plecami wymknąłeś się niespostrzeżenie, oraz skąd u licha wiedziałeś, dokąd się masz udać?
 — Wcale nie wymykałem, lecz odrazu wszedłem do środka.
 — Skrzyni?
 — Właśnie!
 Parsknąłem mu śmiechem w oczy.
 — Mój kochany przyjacielu, chyba nie sądzisz, znając mnie od tylu lat, że jestem aż tak naiwny! Bezpośrednio po twojem zniknięciu widziałem te wszystkie przedmioty, leżące w tym samym porządku, co poprzednio, na wieku skrzyni. Nie brakło ani jednego, zapewniam cię! Widziałem również,