Strona:E Porter Pollyanna dorasta.djvu/119

wa ten administrator i kto jest właścicielem tego zaniedbanego domu?
 — Nazwiska właściciela nie znam, łaskawa pani, a administratorem jest pan Dodge.
 — Dodge! — pani Carew drgnęła nagle i dziwna zmiana pojawiła się na jej twarzy. — Nie ma pani chyba na myśli Henry Dodgea?
 — Owszem, proszę pani. Mam wrażenie, że mu właśnie na imię Henry.
 Rumieniec zażenowania wypłynął na twarz pani Carew, po chwili jednak ustąpił, czyniąc ją jeszcze bledszą niż dotychczas.
 — Dobrze, ja... ja się już tym zajmę, — wyszeptała niepewnie, idąc ku drzwiom. — Chodźmy, Pollyanno, musimy już teraz iść.
 Pollyanna stała pochylona nad łóżkiem, ze łzami w oczach żegnając chorego Jamie.
 — Ale ja przyjdę znowu. Na pewno przyjdę wkrótce, — obiecywała serdecznie, wychodząc za panią Carew.
 Przez cały czas, gdy schodziły po schodach z trzech wysokich pięter, gdy przedzierały się z trudem przez rozgadany i żywo gestykulujący tłum mężczyzn, kobiet i dzieci, którzy otaczali zniechęconego Perkinsa i wspaniałą limuzynę — Pollyanna milczała. Lecz doczekawszy się zaledwie, aby szofer zatrzasnął za nimi drzwiczki auta, wyszeptała błagalnie:
 — Proszę, bardzo proszę, niech pani powie, że to był Jamie! Jemu byłoby naprawdę dobrze, gdyby to właśnie był on.
 — Ale to nie jest Jamie.
 — O Boże! Czy pani jest pewna?