Strona:E Porter Pollyanna dorasta.djvu/146

 Pani Carew zadrżała i wydała głuchy jęk.
 — Ale ja pragnę mieć mojego Jamie, — wyszeptała po chwili.
 Pollyanna skinęła głową, patrząc na nią wzrokiem pełnym zrozumienia.
 — Wiem, „pragnienie obecności dziecka w domu“. Pan Pendleton mówił mi o tym, tylko że pani ma chociaż „kobiecą rękę“.
 — Kobiecą rękę?
 — Tak, żeby prowadzić dom. Pan Pendleton powiada, że aby było przyjemnie w domu, musi być albo kobieca ręka, albo obecność dziecka. Było to wtedy, kiedy mnie chciał wziąć, a ja mu znalazłam Jimmy, którego zaadoptował.
 — Jimmy? — pani Carew podniosła głowę z zaciekawieniem w oczach, jakie zdradzała zawsze, gdy ktoś wymieniał imię podobne do imienia jej zaginionego siostrzeńca.
 — Tak, Jimmy Bean.
 — Ach, Bean, — powtórzyła pani Carew z przygasłym nagle spojrzeniem.
 — Tak. Był w sierocińcu i uciekł stamtąd, a ja go znalazłam. Mówił, że pragnie innego domu i matki zamiast przełożonej sierocińca. Nie mogłam mu znaleźć matki, lecz znalazłam mu za to pana Pendletona, który go zaadoptował. Już teraz nazywa się Jimmy Pendleton.
 — Ale nazywał się Bean?
 — Tak, nazywał się Bean.
 — Ach! — westchnęła z żalem pani Carew.
 Pani Carew poznała bliżej w ciągu następnych dni Sadie Dean i małego Jamie, bowiem Pollyanna korzystała z każdej okazji, aby zapraszać ich do