Strona:E Porter Pollyanna dorasta.djvu/170

ten sam uśmiech, gdy westchnął i wyszeptał do siebie:
 — Boże, jaka z nich byłaby piękna para!
 W pięć minut potem młody chłopak wyszedł z za węgła domu i wolnym krokiem wszedł na werandę.
 — I cóż, mój chłopcze, więc to prawda? Istotnie przyjeżdżają? — zapytał pan Pendleton z wyraźnym zaciekawieniem.
 — Tak.
 — Kiedy?
 — Jutro, — młodzieniec leniwym ruchem opadł na krzesło.
 Słysząc lakoniczną odpowiedź, John Pendleton zmarszczył brwi, po czym spojrzał bacznie na chłopca. Przez chwilę wahał się i nagle nieoczekiwanie zapytał:
 — Powiedz, synu, co się stało?
 — Nic, sir.
 — Głupstwa pleciesz! Ja wiem lepiej. Przed pół godziną wyjechałeś stąd tak gorączkowo, że i tabun dzikich koni nie zdołałby cię powstrzymać, a teraz siedzisz na krześle, jak martwy. Gdybym nie orientował się w sytuacji, mógłbym pomyśleć, że niezadowolony jesteś z powrotu naszych przyjaciół.
 Umilkł na chwilę, widocznie czekając odpowiedzi, lecz na werandzie panowało milczenie.
 Młodzieniec zaśmiał się i poruszył niespokojnie na krześle.
 — Oczywiście, że jestem zadowolony.
 — Hm! A zachowujesz się całkiem inaczej.
 Znowu młodzieniec uśmiechnął się, krwawy rumieniec okrasił jego chłopięcą twarz.
 — To tylko dlatego, że myślałem o Pollyannie.