Strona:E Porter Pollyanna dorasta.djvu/216

 — Ale trzeba przygotować drugie śniadanie.
 — Znowu kłopot. Zabieramy śniadanie z sobą, więc nie potrzebujesz z tej przyczyny zostawać w domu.
 — Jednakże, Jamie nie będę mogła. Trzeba jeszcze upiec ciasto.
 — Nie chcę ciasta.
 — Trzeba zetrzeć kurze...
 — Nie będziesz dziś okurzała.
 — I trzeba pomyśleć o jedzeniu na dzień jutrzejszy.
 — Dasz nam sucharki z mlekiem. Wolimy mleko z sucharkami i twoje towarzystwo, niż pieczonego indyka bez ciebie.
 — Ale nie mogę ci wszystkiego powiedzieć co mam jeszcze dzisiaj do roboty.
 — Lepiej, żebyś nie mówiła, — zawołał Jamie wesoło. — Wcale nie chcę słyszeć. Kładź prędko beret. Widziałem Betty w jadalni i obiecała, że sama nam przygotuje drugie śniadanie. Tylko śpiesz się!
 — Ależ, Jamie, ty niemożliwy chłopcze, ja nie mogę, — śmiała się Pollyanna, opuszczając wolno zakasane rękawy. — Nie mogę wybrać się z wami na wycieczkę!
 Wybrała się jednak. Wybrała się nietylko wtedy, lecz kilkakrotnie także potem. Musiała pójść rada nie rada, bo miała przeciwko sobie nietylko Jamie, lecz również i Jimmy, pana Pendletona, panią Carew, Sadie Dean i nawet samą ciotkę Polly.
 — Bardzo się cieszę, że idę, — wzdychała radośnie, gdy nie pozwalano jej okurzać mebli i piec