Strona:E Porter Pollyanna dorasta.djvu/228

bym pomóc ciotce Polly za to wszystko, co kiedyś dla mnie uczyniła.
 — Przecież jej pomagasz tego lata.
 Pollyanna uniosła brwi ku górze.
 — Tak, prowadzę pensjonat. Wyglądam na to nawet, prawda? — poczęła się śmiać, rozkładając bezradnie ręce. — Żadna gospodyni pensjonatowa nie spełnia swych obowiązków w ten sposób, jak ja! Powinieneś był słyszeć sprzeciwy ciotki Polly na temat waszego przyjazdu, — rzuciła mimochodem.
 — Jakie sprzeciwy?
 Pollyanna potrząsnęła energicznie głową.
 — Nie mogę ci powiedzieć, bo to tajemnica, ale... — umilkła i westchnęła, a twarzyczka jej spoważniała znowu. — Ale to przecież nie będzie trwać wiecznie, sam rozumiesz. Tak zawsze być nie może. Pensjonat można prowadzić tylko latem, a ja i zimą muszę coś robić. Właśnie myślę ciągle o tym. Chyba będę pisała nowele.
 Jamie spojrzał na nią ze zdziwieniem.
 — Co będziesz robić? — zapytał.
 — Pisać nowele i sprzedawać, pojmujesz? Czemu jesteś taki zaskoczony? Przecież mnóstwo ludzi to robi. Znałam dwie panienki w Niemczech, które się także tym zajmowały.
 — A czy kiedyś próbowałaś? — głos Jamie jeszcze ciągle był niepewny.
 — Nie, dotychczas nie, — przyznała Pollyanna, po czym oburzyła się, widząc zdziwiony wyraz jego twarzy. — Przecież wiesz, że teraz prowadzę pensjonat, a wszystkiego na raz robić nie można.
 — Oczywiście, że nie!