Strona:E Porter Pollyanna dorasta.djvu/50

rzającym tonem. — Ma pani... ma pani taki piękny dom...
 — W którym mogę jeść i spać, a mnie to nie wystarcza.
 — Ale ma pani w tym domu tyle cudownych rzeczy, — podchwyciła znów Pollyanna.
 — Te wszystkie piękne rzeczy już mi obrzydły.
 — I ma pani auto, którym może pani wszędzie jeździć.
 — Ale nie mam ochoty do podróży.
 Pollyanna aż zachłysnęła się ze zdziwienia.
 — Ale proszę pomyśleć, ilu ciekawych ludzi mogłaby pani zobaczyć!
 — Nie interesują mnie ludzie, Pollyanno.
 Pollyanna znowu zamyśliła się na chwilę. Wyraz smutku na jej twarzyczce pogłębił się jeszcze bardziej.
 — Właściwie nie rozumiem, proszę pani, — odezwała się po chwili. — Dla tych ludzi, którzy mają samo zło, byłaby dobra moja gra, bo chodzi o to, żeby we wszystkim, co jest złe, mogli znaleźć coś przyjemnego. Ale tutaj, gdzie nie ma rzeczy złych, to naprawdę nie wiem, czy sama potrafię grać w moją grę.
 Tym razem nie było odpowiedzi. Pani Carew siedziała, spoglądając uporczywie w okno. Wyraz gniewu zniknął z jej twarzy, ustępując miejsca bezradnemu smutkowi. Odwróciła głowę bardzo wolno i rzekła:
 — Pollyanno, myślałam, że nie będę mogła ci o tym powiedzieć, lecz teraz zdecydowałam inaczej. Pragnę ci powiedzieć, dlaczego nie istnieje dla mnie nic na świecie, coby mi mogło dać zadowole-