Strona:Edgar Allan Poe - Morderstwo na rue Morgue.djvu/109

 — Jakie głupstwa pan mówisz! — odparł Prefekt, śmiejąc się serdecznie.
 — Może być, że tajemnica jest za widoczna — rzekł Dupin.
 — Oh, dobre nieba, któż, kiedykolwiek słyszał o takiej idei?
 — Nieco za wyraźna.
 — Ha! ha! ha! — ha! ha! ha! ho! ho! ho! — śmiał się nasz gość, mocno ubawiony. — Oh, Dupin, jeszcze pan się staniesz przyczyną mojej śmierci.
 — No ale o cóż to ostatecznie chodzi? — spytałem.
 — Ba, powiem panu — odparł Prefekt, puściwszy obfity kłąb dymu i gnieżdżąc się wygodnie w swem krześle. — Powiem panom w kilku słowach; ale nim rozpocznę, ostrzegam panów, że jestto sprawa, wymagająca najgłębszej tajemnicy, i że straciłbym prawdopodobnie swoje miejsce, gdyby się dowiedziano, że zwierzyłem się przed kimkolwiek.
 — Mów pan — rzekłem ja.
 — Albo nie — rzekł Dupin.
 — Zatem; otrzymałem osobiste zawiadomienie od wysoko położonej osoby, że pewien bardzo ważny dokument został skradziony z królewskich apartamentów. Wiadomo, kto go skradł i to napewne; widziano go, jak brał. Wiadomo też, iż dokument ustawicznie znajduje się w jego posiadaniu.