Strona:Edgar Allan Poe - Morderstwo na rue Morgue.djvu/118

Przyjął fajkę, usiadł, i zaczął zwyczajną rozmowę. W końcu odezwałem się:
 — A jakże tam, panie G. — — co słychać ze skradzionym listem? Zapewne przyszedłeś pan w końcu do przekonania, że ministra w pole wyprowadzić nie można?
 — A niech go tam — istotnie; mimoto przeprowadziłem powtórną rewizyę podług wskazówki pana Dupin — ale to był, jak przypuszczałem, stracony trud.
 — A jakaż była wyznaczona nagroda? — spytał Dupin.
 — Ba, ogromna — bardzo obfita nagroda — nie chcę powiedzieć dokładnie ile; ale jedno powiem, że nie wahałbym się dać czeku na pięćdziesiąt tysięcy franków temu, ktoby mi odnalazł list. Rzecz nabiera na ważności z każdym dniem; w ostatniej chwili nagroda została podwojona. Gdyby atoli była nawet potrojona nie mógłbym zrobić nic nadto, co uczyniłem.
 — O tak, — rzekł Dupin przeciągle, puszczając dym z fajki. — Zdaje mi się panie G — —, że nie wysiliłeś się pan w tej sprawie jak należy. Sądzę, że mógłbyś pan zrobić jeszcze troszeczkę?
 — Jak? — W jaki sposób
 — Ba — mógłbyś użyć rady w tej potrzebie? Czy pamiętasz pan historyę, opowiadaną o Abernethy?
 — Nie, bynajmniej!