Strona:Edgar Wallace - Pod biczem zgrozy.djvu/115

 — Naprawdę? — odparł Wallis z przesadnem zaciekawieniem. — A na co jestem panu potrzebny?
 — Pójdziesz pan ze mną i to bez najmniejszego oporu! — powiedział mąż rosły.
 Zawołał dorożkę i pojechali obaj do najbliższego posterunku policji. Wallis palił w dalszym ciągu cygaro, nie objawiając zgoła strachu, ani przygnębienia. Chętnie byłby porozmawiał z urzędnikiem, który go zaaresztował, ale tenże nie był zgoła usposobiony do wesołej, lekkiej pogwarki.
 Wepchnięto Wallisa do pokoju śledczego i postawiono przed stołem inspektora. Inspektor powitał go skinieniem głowy. Był uprzejmiejszy, niż policjant, który dokonał aresztowania.
 — Panie Wallis, — rzekł z uśmiechem — chcielibyśmy od pana pewnych informacji.
 — Panom zawsze są potrzebne informacje od kogoś! — odrzekł Wallis zgoła obojętnie. — Czy może znowu dokonano włamania?
 Inspektor potwierdził.
 — Aj, aj, — rzekł aresztowany, takim tonem, jakby mu ta wiadomość sprawiała przy-