Strona:Edgar Wallace - Pod biczem zgrozy.djvu/29

 — Znasz go pan tedy?
 Potwierdził skinieniem.
 — Znam go bardzo dobrze! — powiedział.
 Dobył z pod płaszcza skrzypce, a Leslie zauważył, że był to stary instrument. Stary muzyk zbadał skrzypce starannie, potem zaś, westchnąwszy z ulgą, położył je na kolanach.
 — Sądzę, że nie ucierpiały, nieprawdaż? — spytał Leslie.
 — Nic, sir! — odparł muzykus. — A już bałem się bardzo, by w dniu tak pomyślnym nie ponieść klęski.
 Grali w Downs i zarobili sporo.
 — Bratanica moja gra także — dodał skrzypek — coprawda, oboje nie lubimy tłumu, ale znaczy to tyle co pieniądze — uśmiechnął się — a położenie nasze nie pozwala odsuwać korzystnej sposobności.
 Wydostali się z zasięgu burzy, a minąwszy Sutton, wjechali w okolice o suchych niemal drogach. Gilbert zatrzymał wóz i oddał kierownicę zawstydzonemu szoferowi.
 — Bardzo mi przykro, sir! — zaczął biedak.