Strona:Edgar Wallace - Pod biczem zgrozy.djvu/38

 Wysiadł powoli, wahając się przed domem Nr. 279, przy Portland Square. Miał się pozbyć niemiłej sprawy, równie, a może bardziej jeszcze niemiłej dla niego, niż przyszłej teściowej.
 Nie wątpił zgoła, że podejrzenie, jakie w nim obudziły słowa Lesliea jest niesprawiedliwe i niegodne.
 W salonie, gdzie go wprowadzono, nie zastał ani jednego gościa. Spojrzał na zegarek.
 — Przybyłem widać zbyt wcześnie, nieprawdaż Cole? — spytał lokaja.
 — Tak jest, sir, — odrzekł Cole — ale zamelduję panience, że pan już jest.
 Skinął głową, potem zaś podszedłszy do okna i założywszy ręce na plecach, patrzył w mokrą ulicę. Minęło z pięć minut może, on zaś zadumany, zwiesił na piersi głowę. Otwarcie drzwi zbudziło go, obrócił się, by powitać wchodzącą.
 Edyta Cathcart była jedną z najpiękniejszych kobiet Londynu, chociaż wyraz „kobieta“ był zbyt pompatyczny dla tej smukłej dziewczyny, zaledwo przekraczającej wiek szkolny.
 Swoiście szare oczy jej, o dziwnie łagodnym wyrazie były, jakby nieustannie przerażone...