Strona:Edgar Wallace - Pod biczem zgrozy.djvu/49

 Uśmiechnęła się doń tak słodko, jak tylko pozwalał na to nurtujący ją gniew.
 — Myślę, że przeciwnie... — powiedział niepewnie.
 Nie rzekłszy już słowa, czekał, by się za nią drzwi zamknęły, potem zaś powiedział żywo, zwrócony do narzeczonej.
 — Edyto! Proszę cię o przysługę!
 — O przysługę? — spytała zdziwiona.
 — Tak, najdroższa. Muszę odejść niezwłocznie. Znajdź, proszę jakieś usprawiedliwienie wobec matki. Właśnie przypomniałem sobie sprawę niezmiernie ważną, o której nie myślałem w chwili, gdy...
 Mówił z wahaniem, nie przywykły do kłamstwa.
 — Odejść? — spytała zaskoczona raczej, niż rozczarowana, co stwierdził w zrozumiałem podrażnieniu. — Nie możesz odejść teraz! — powiedziała, a lękliwy wyraz wystąpił w jej oczach. Goście zjeżdżają już właśnie.
 Istotnie z miejsca, gdzie siedział, zauważył trzy auta dwusiedzeniowe, które jednocześnie niemal zajechały przed dom.