Strona:Edgar Wallace - Pod biczem zgrozy.djvu/79

uważał także za potrzebne objaśniać, że zamknął klejnoty w trezorze kasy, mając nadzieję, iż kljentka znalazła się przejściowo tylko w kłopotach finansowych i niedługo wykupi zastaw.
 — Czy ktoś prócz pana i wspólników wie, że złodzieje byli tu?
 Mr. Warrell zaprzeczył gestem.
 — Nie sądzę. Nikomu nie wspomniałem o tem. A może pan, Leslie?
 Leslie zawahał się.
 — Hm, muszę przyznać, że uczyniłem to! — powiedział. — Ale człowiek ten nie będzie rozpowiadał dalej.
 — Któż to? — spytał Mr. Warrell.
 — Gilbert Standerton. Wspomniałem o tem z racji rozmowy o rozbijaniu kas.
 Starszy jegomość skinął głową.
 — Nie mogę sobie wyobrazić, by się zaliczać miał do ludzi zdolnych rozbić kasę.
 Uśmiechnął się.
 — Dziwny to, zaiste zbieg okoliczności — rzekł Leslie w zadumie, — że właśnie parę dni przed ślubem jego rozmawialiśmy właśnie o tej bandzie złoczyńców! Przypuszczam — zapytał