Strona:Edmund De Amicis - Marokko.djvu/110

marynarzy włoskich, służący komendanta fregaty, sycylijczyk z Porto Empedocle, nazwiskiem Ranni; młodzieniec dwudziestoczterotetni, wysoki, silny jak Herkules, niezmiernie łagodnego usposobienia, zawsze poważny, w sobie skupiony i posiadający ten dar niepospolity, iż się nigdy niczemu nie dziwił, że wszystko znajdował bardzo naturalném jak ów Soe z Pięciu tygodni w balonie, że jedynie zdziwienie innych mogło w nim zdziwienie wywołać. Dla niego, Porto Empedocle, Gibraltar, Afryka, Chiny, w których był kiedyś, a nawet księżyc gdyby go tam zaniesiono, to wszystko było zupełnie jedno i to samo.
 — I cóż powiesz o tém nowém życiu? spytał go komendant, podczas gdy mu pomagał w ubieraniu się.
 — A cóż pan chce, abym powiedział? odrzekł flegmatycznie Ranni.
 — No, przecież cóśkolwiek. Podróż, nowy kraj, cały ten rozruch, czyż nie uczyniły na tobie żadnego wrażenia?
 Pomyślał przez chwilkę i z całą prostodusznością odpowiedział: — Żadnego.
 — Jak to! Ależ przynajmniéj ten obóz powinien być dla ciebie nowością?
 — O, nie, panie komendancie.
 — Nie? więc kiedyżeś go widział przedtém?
 — A wczoraj wieczór.
 Komendant popatrzył nań i ścisnął ramionami.
 — Ale wczoraj wieczorem, spytał znowu hamując swą niecierpliwość, jakiegożeś doznał wrażenia?
 — No.... odrzekł otwarcie poczciwy marynarz;