Strona:Edmund De Amicis - Marokko.djvu/268

następujący sposób. Kiedy Abassydzi, przy końcu ósmego stulecia, podzielili się na dwa stronnictwa, jeden z książąt stronnictw a zwyciężonego Edris ebn-Abd-Allah, skrył się do Magrebu, niedaleko od miejsca, gdzie następnie miasto Fez stanęło, i tam pędził żywot samotny, modląc się i rozmyślając aż do chwili w któréj, dzięki swemu znakomitemu pochodzeniu i swemu świętobliwemu życiu, zdobywszy wielką sławę śród okolicznych Berberów, został przez nich wybrany na wodza. Powoli, za pomocą oręża, tudzież wielkiéj mądrości i powagi, któréj używał jako potomek Alego i Fatymy, rozszerzył swe panowanie na znaczną część kraju, nawracając gwałtem do islamizmu bałwochwalców, żydów i chrześcian; i doszedł do tak wielkéj potęgi, iż Kalif wschodu Arun-al-Raszyd, zapaławszy doń zazdrością, kazał go otruć pewnemu człowiekowi, który lekarza udawał, aby wraz z nim zabić w początkach jego młode państwo. Lecz Berberowie, pogrzebawszy wspaniale Edrisa, obwołali swoim kalifem jego syna Edris-ebn-Edrisa, który przyszedł na świat już po śmierci ojca, i wstąpił na tron w wieku lat dwunastu. Ten drugi kalif wzmocnił i powiększył dzieło swego rodzica i śmiało rzec można, że on to stał się prawdziwym założycielem Marokańskiego państwa, w którem aż do końca dziesiątego stulecia ród jego panował. On również położył piérwszy kamień węgielny miasta Fez, trzeciego lutego 808 r; „na prawym brzegu Potoku pereł, w dolinie położonéj pomiędzy dwu wielkiemi górami, które pokrywały gaje wspaniałe, które zraszały tysiące strumyków.“