Strona:Edmund De Amicis - Marokko.djvu/318

owych stosów złotych pieniędzy, które ukrywają w ścianach brudnych swych domów.
 W Fez jest ich blizko ośm tysięcy, podzielonych na synagogi, rządzonych przez rabinów, których władza i poważanie pośród nich jest wielkie.
 Te biédne kobiéty pokazały nam kilka grubych bransolet srebrnych misternej roboty, kilka pierścieni z drogiemi kamieniami, i złote zausznice, które miały ukryte w zanadrzu! Spytaliśmy poco je ukrywają.
 — Lękamy się maurów, — odpowiedziały po cichu, oglądając się podejrzliwie do koła. Obawiały się nawet i żołniérzy Poselstwa.
 Pomiędzy niemi było kalka dziewczynek ubranych z równym przepychem jak i dorosłe kobiéty.
 Jedna z nich stała przy matce, wyrażając na swéj twarzyczce wielką nieśmiałość. Poseł spytał matkę ile lat może miéć jéj córeczka. Odpowiedziała, iż ma lat dwanaście.
 — Wkrótce pójdzie zamąż, rzekł Poseł.
 — O! — zawołała matka; już jest za stara, aby wyjść zamąż.
 Sądziliśmy, iż żartuje.
 — Nie żartuję bynajmniéj, odpowiedziała matka, niemal zdziwiona tém naszém niedowierzaniem; spójrzcie panowie na tę inną, i mówiąc to, wskazała nam dziewczynkę o wiele młodszą.
 — Skończy lat dziesięć za sześć miesięcy a już od roku jest mężatką.
 Dziewczynka skinęła głową potwierdzająco. Nie mogliśmy w to uwierzyć.