Strona:Edmund Jezierski - Andrzej Żarycz Cz.1.djvu/119

gotów jestem sądzić, że wróciła pani znów do kradzieży…
 — Nie, — żachnęła się Róźka — nie kradłam… To wuj mi przysłał z Ameryki, żebym przyjechała do niego…
 — A więc miała pani zamiar wyjechać do Ameryki?...
 — Tak jest…
 — To na podróż zapewne kupowała pani męskie ubrania…
 — Nie…
 — Na cóż zatem?…
 Róźka przez chwilę namyślała się nad odpowiedzią, wreszcie rzekła:
 — To wuj mnie prosił… żebym przywiozła…
 To w Ameryce nie można dostać ubrania?… Dziwne, — rzekł naczelnik z ironicznym uśmiechem, poczem naraz rzucił zapytanie:
 — A niech no pani nam powie, jak się miewa Warjat?…
 Zaskoczona tem pytaniem, Róźka zaczerwieniła się pod szminką i odrzekła niepewnie:
 — Jaki Warjat?… Ja nie znam żadnego Warjata…
 — Panno Róziu, — rzekł naczelnik z uśmiechem: pocóż pani ukrywa przed nami to, co wszyscy dobrze wiedzą, że pani i Warjat kochaliście się… że Warjat, po ostatnim podchodzie u cioci Załkind, wydobył panią z tamtąd i nie puszczał już na ulicę, dając na wszystko…
 Róźka, zmieszana, nie wiedziała narazie, co ma odpowiedzieć, tylko powtarzała w kółko:
 — Ja nie wiem, co za Warjat… Ja nie znam żadnego Warjata…
 Panno Róziu, — rzekł ojcowskim tonem naczelnik: bądźmy szczerzy… Przecież my wiemy dobrze, kto panią zabrał po odbyciu kary z więzienia i z kim pani żyła… Być może, że pani w ostatnich