Strona:Edmund Jezierski - Andrzej Żarycz Cz.1.djvu/121

pannie Róźce, co pani obiecywał Warjat i gdzie się z panią wybierał…
 — Warjat, — powtórzyła bezmyślnie Sońka, poczem szybko mówić zaczęła: z Warjatem my się kochamy oddawna… Zawsze mi mówił, że woli mnie od tej czarnej, chudej Różki… Obiecywał, że ożeni się ze mną, i że razem pojedziemy do Ameryki…
 — A bywała pani u niego?…
 — Codziennie, — odrzekła Sońka.
 — Słyszy pani, — rzekł naczelnik, zwracając się do Różki.
 Lecz ta, jakby poderwana prądem elektrycznym, zerwała się z krzesła i z wysuniętemi naprzód rękoma biegła już do Sońki, by paznokciami wpić się w jej twarz lalki… Niewiadomo do czego by doszło, gdyby wywiadowcy nie schwytali jej za ręce i nie posadzili z powrotem na krześle…
 Na znak naczelnika wyprowadzono Sońkę, a gdy po pewnym czasie Róźka uspokoiła się, spytał ją:
 — No, i cóż pani na to?…
 — Panie naczelniku, — odrzekła różka przerywanym ze wzburzenia głosem: ja teraz panu wszystko powiem… To on taki łajdak… Z Sońką chce się żenić i wyjechać, a mnie każe kupować dla siebie i dla niej łachmany… Niech gnije w kryminale… Warjat, panie naczelniku, miał jakąś grubą robotę… zarobił pieniędzy jak lodu… Musi się jednak chować… Ma piękne mieszkanie na Marszałkowskiej, gdzie udaje solidnego kupca, kapitalistę… Mnie przyrzekł, że z nim pojadę i kazał wszystko kupować… Pisał zawsze do mnie, do siebie jednak nie pozwolił przychodzić, bo mówił, że go hinty złapią… A to on z Sońką się kochał i chciał wyjechać… Aresztujcie go, niech gnije…
 I naraz wybuchnęła głośnym, histerycznym płaczem…
 Naczelnik uspakajał ją, podawał wodę, a gdy uci-