Strona:Edmund Jezierski - Andrzej Żarycz Cz.1.djvu/123

 — Ja?… wyjechać?… niech mnie ręka boska broni, jeżeli chciałem wyjechać…
 — A te walizy spakowane?… a zakupy, jakie robiła Róźka?… to nie na wyjazd?…
 — Jaka Róźka? — z udanem zdumieniem spytał Warjat: ja nie znam żadnej Różki… Nic nie kazałem jej kupować…
 — Słuchaj Warjat, — rzekł ostro naczelnik: nie łżyj i nie pogarszaj tem swej sytuacji… Wiem wszystko, gdyż Róźka nam powiedziała… Chcesz, to przeczytam ci jej zeznanie…
 Na dany znak urzędnik protokułujący zaczął odczytywać zeznania Różki, a w miarę czytania na twarzy Warjata odbijała się złość i wściekłość bezgraniczna.
 Gdy skończono, chciał coś powiedzieć, gdy naraz zadzwonił telefon. Naczelnik wziął słuchawkę i rzekł:
 Hallo! Tu naczelnik urzędu śledczego…
 W miarę słuchania, na twarzy jego odbijało się zdumienie, poczem, gdy skończono widocznie raport, rzekł:
 — Natychmiast przyjeżdżam… Nic nie ruszać…
 Złożył słuchawkę na widełkach, a obtarłszy chusteczką pot z czoła, rzekł do Warjata:
 — Słuchaj, Warjat, wiemy wszystko i zapieranie się nic ci nie pomoże… Teraz przerwę na czas pewien badanie, namyśl się dobrze, a gdy wrócę, wyznaj wszystko szczerze, wpłynie to na zmniejszenie kary…
 Na dany znak wyprowadzono Warjata, wymknął się protokulant, a gdy pozostali sami, naczelnik rzek do inż. Żarycza:
 — Zaszedł wypadek, który mojem zdaniem ma związek z naszą sprawą… Muszę jechać natychmiast, może pan zechce mi towarzyszyć…