Strona:Edmund Jezierski - Andrzej Żarycz Cz.1.djvu/21

 Chciał jej to powiedzieć, gdy naraz samochód zatrzymał się przed wspaniałym podjazdem hotelu i wnet obskoczyła go liczna służba, by pomóc im przy wysiadaniu i znosić bagaże…
 Przez tłum służby przecisnął się jakiś jegomość, młody jeszcze, elegancko ubrany, i kłaniając się uprzejmie Żaryczowi, spytał:
 — Czy z panem inżynierem Żaryczem mam zaszczyt?…
 — Tak jest, — odrzekł tenże zdziwiony.
 — Jestem współpracownikiem „Wrzasku Porannego“ przybyłem specjalnie do Gdyni, ażeby pierwszy przywitać znakomitego rodaka z Ameryki i chciałem prosić o malutki wywiad dla naszego pisma…
 Żarycz, który uczuwał dziwnie instyktowny wstręt do prasy, żachnął się, odwrócił i spiesznie wchodząc do hotelu, odrzekł:
 — Nic nie wiem… żadnych wywiadów nie udzielam!…
 Reporter stał przez chwilę zdekoncertowany, poczem zwrócił się do Karskiego, lecz ten odrzekł śpiesznie:
 — Nie mam czasu… pan daruje… muszę śpieszyć.
 I znikł za Żaryczem w drzwiach hotelowych…  Pozostał mu więc tylko Jack, dźwigający walizy lecz i ten wyszczerzył do niego w uśmiechu białe zęby i rzekł:
 — Nie mieć czasu… nie zawracać głowa…
 Reporter pozostał sam, z dość głupią miną, przed hotelem…
 Przez czas pewien wpatrywał się wytrzeszczonemi oczyma w drzwi hotelowe, poczem z rezygnacją machnął ręką, i podążył do telegrafu, ażeby wysłać depeszę do redakcji o przyjeździe inż. Żarycza.
 Tymczasem w apartamentach pierwszego piętra sprawca kłopotów nieszczęsnego reportera, uśmiawszy