Strona:Edmund Jezierski - Andrzej Żarycz Cz.1.djvu/41

 Wrzask ich przeraźliwy odniósł skutek… Na terytorjum tak nęcącej ich fabryki rozległo się gwałtowne ujadanie psów, a po chwili zabłysło światło elektryczne i oświetliło cztery wijące się na szczycie muru postacie przeciwników siódmego przykazania.
 Jednocześnie stanęło pod murem pięć rosłych postaci, w narzuconych naprędce ubraniach, i spytało:
 — A co wy tam robicie?…
 Z ust przywódcy wyprawy, słynnego na całą nietylko Ochotę, ale i Wolę, Franka Bawoła, przezwiskiem „Cwaniak“, wydarł się głuchy ryk, w który m z trudem można było rozróżnić pojedyncze wyrazy:
 — Puszczajcie nas!… psia krew!… cholery!… mordują!… wasza mać!…
 A wtórowały mu ryki i przekleństwa wszystkich towarzyszy.
 Głośny śmiech stojących pod murem mieszkańców fabryki był im odpowiedzią…
 — Co? jeszcze wymyślacie i klnięcie, — rzekł jeden z nich: posiedźcie sobie za to tam, aż przyjdzie policja i zdejmie was…
 — Niech nawet sam djabeł przyjdzie, byle nas uwolnił! — ryczał Franek.
 Stojący na dole zamienili z sobą słów parę w obcym języku, poczem dwóch z nich przyniosło drabinę, przystawiło ją do muru, i wszedłszy na nią, jednego za drugim odrywali opryszków od kolców, przerzucając następnie na podwórze fabryki, gdzie pozostali przyjmowali ich uprzejmie z rewolwerami w ręku, a obrewidowawszy szczegółowo i zabrawszy broń i narzędzia, ustawiali jednego przy drugim.
 Skończono ceremonję zdejmowania z muru opryszków, którzy skurczeni, przeróżnymi ruchami starali się przywrócić władzę zdrętwiałym członkom.
 — Co z wami zrobić? — spytał starszy z pośród „amerykanów“.