Strona:Edmund Jezierski - Andrzej Żarycz Cz.1.djvu/8

 — Marcinowo, jestem szczęśliwa!… jestem szczęśliwa!....
 Marcinowa spojrzała na nią ze zdumieniem, poczem, poprawiając przekrzywiony czepiec, spytała: Ola boga!… a co to Basiunia wyprawia!.... o mały włos mnie nie udusiła… A z czego to Basiunia jest tak a szczęśliwa?...
 — Jadę do Polski!… do kraju!.. do swoich!.. — wołała w porywie radości Basia…
 Marcinowa aż przysiadła na krześle z nadmiaru wrażenia…
 A któż to Basi powiedział, że jedzie do Polski? — spytała.
 — Pan Żarycz!…
 To już wzbudziło w Marcinowej większe zaufanie.
 — A na długo?…
 — Nazawsze…
 Tu znów zachwiała się wiara Marcinowej w równowagę umysłową wychowanki, więc nieufnie spytała:
 — A z kimże to Basiunia jedzie?…
 — Z panem Żaryczem… sam powiedział… A co on powie, to święte…
 Przekonanie to podzielała w zupełności i Marcinowa, i nic jej teraz zachwiać nie mogło w przekonaniu, że Basia pojedzie do Polski nazawsze, napewno…
 Lecz w tem naraz wspomniała na swe osierocenie, na to, że opuści ją ta jedyna istota, którą ukochała gorąco i szczerze, i z oczu jej popłynęły gęste łzy, a olbrzymia postać zatrzęsła się od wewnętrznych łkań. Spostrzegła te łzy Basia, i wnet cała jej radość przygasła, znikła, i patrząc z bólem na płaczącą opiekunkę, spytała cicho:
 — Czego Marcinowa płacze?
 — To nic, to nic, dziecino, — odrzekła Marcino-