Strona:Edmund Jezierski - Andrzej Żarycz Cz.2.djvu/50

 miejsca wybuchu, by spełnić swój obowiązek, by ratować i nieść pomoc możebnym ofiarom katastrofy...
 Na podwórzu panował już ruch, biegali mechanicy w bieliźnie tak jak wybuch zrzucił ich z łóżek, zjawił się i inz. zarycz, w narzuconem naprędce ubraniu
 Posterunkówy Nr. 2364 dopadł do nich, wołając:
 — Telefon!.. Gdzie jest telefon?..
 Poprowadzono go do gabinetu Żarycza, i wnet zaalarmował urząd śledczy, komendę, straż ogniowa i pogotowie ratunkowe...
 Załatwiwszy to, wybiegł znów na podwórze, na miejsce wybuchu...
 W świetle lamp elektrycznych oczom jego przedstawił się straszliwy widok...
 Olbrzymi budynek, mieszczący hangar i garaż, był zupełnie zburzony... Sterczały ku niebu potrzaskane, bez dachu mury, powyginane szyny i sztaby żelazne... Wszystkie pozostałe budynki świeciły pustem i oczodołami ogołoconych z szyb okien.
 Minęło parę minut zaledwie, gdy przed bramę zajeżdżać poczęły jeden za drugim samochody z przedstawicielam i władz policyjnych i bezpieczeństwa, przybyła straż ogniowa i dwie karetki pogotowia...
 Komisarz Rządu m. Warszawy z szefem bezpieczeństwa i naczelnikiem urzędu śledczego przybyli pierwsi i przystąpili natychmiast do pracy...
 Przy świetle ręcznych latarek elektrycznych wdarto się po gruzach do budynku... Wnętrze jego przedstawiało jedną olbrzymią ruinę... Ogień, nie znajdując żadnych materjałów , podatnych dla siebie, zgasł natychmiast, pożarłszy tylko samochody... Straż zajęła się wytaczaniem beczek z benzyną...
 Nie ulegało żadnej wątpliwości, że przyczyna wybuchu była bomba, lecz jakim sposobem tam sie dostała?...
 Zeznania mechaników, portjera i samego inż. ża-