Strona:Edmund Jezierski - Andrzej Żarycz Cz.2.djvu/55

Żarycza“ policjantom, wsiadł do samochodu i udał się do biura...
 Dzień już był zupełny... Na ulicach zbierały się gromadki wzburzonych ludzi, odczytujących rozchwytywane dodatki nadzwyczajne pism z wiadomościami o wybuchu...
 W biurze oczekiwał już na naczelnika komisarz Pogorzelski, który wszedłszy z nim razem do gabinetu, rzekł krótko:
 — Przesłuchałem ich....
 — Kogo? — spytał naczelnik.
 — Ludzi, aresztowanych z polecenia pana prez wywiadowców...
 Przypomniał sobie naczelnik wydane polecenie i spytał z ożywieniem:
 — No i co, przyznali się?...
 — Nie, zapierają się... Mówią, że powtarzali tylko to, co mówiono wśród tłumu...
 — A kto oni są?..
 — Niby robotnicy, w kartotece jednak zanotowani są, jako komuniści...
 — Trzeba ich zatrzymać, — mówił naczelnik: może przyciśnięci wyśpiewają to, co nam potrzeba...
 — A jabym proponował co innego, — rzekł kom. Pogorzelski i nachyliwszy się do naczelnika, szeptać mu coś zaczął...
 Słuchał go ten z uwagą, wreszcie rzekł:
 — To bardzo dobrze... niech pan tak zrobi...
 Kom. Pogorzelski, po złożeniu jeszcze dodatkowego meldunku, wyszedł z gabinetu, a w parę minut potem areszt przy urzędzie śledczym opuścili trzej aresztowani przed „twierdzą inż. Żarycza“ wśród tłumu podżegacze...
 Uradowani byli bardzo z odzyskanej wolności, nie wiedzieli tylko o tem, że po ich śladach niespostrzeżenie szli trzej najwytrawniejsi wywiadowcy...