nej zdjąć z bark jego choć część różnorodnych obowiązków, samowładztwo uginało się pod ciężarem tychże, nawet wtedy, gdy przedstawicielem jego była osobistość wyjątkowej mocy.
Lecz Katarzyna I nawet nie pomyślała o tem, ażeby dźwigać ten ciężar, i z porządku rzeczy stoczył się on na barki tych, którzy stali najbliżej, a więc — Mienszykowa.
W dniu 3 lutego 1726 roku ogłoszony został ukaz o ustanowieniu Najwyższej Rady Tajnej, złożony z dziewięciu osób, które miały przejąć wszystkie najważniejsze sprawy zewnętrzne i wewnętrzne państwa.
Lecz był to tylko kompromis przejściowy. Stara arystokracja otrzymała w osobach Akpraksina i Dymitra Gejicyna przedstawicielstwo na radzie, dające możność zadowolenia jej dążeń, a książę Holsztyński zasiadał w radzie razem z Tołstojem i Mienszykowym. Władzę podzielili między siebie, nie zatroszczywszy się jednakże o ścisłe jej rozgraniczenie. Posłużyło to do wzbudzenia braku zaufania do nowej instytucji wśród szerokich warstw społeczeństwa.
I absolutyzmowi Katarzyny groziła ostateczna zagłada w tej odwiecznej walce. Protokuły posiedzeń nowej Rady zawierają w tym kierunku wiele pouczających wskazówek.
W dniu 23 grudnia 1726 roku członkowie Rady po posiedzeniu w nieobecności carycy,
Strona:Edmund Jezierski - Katarzyna I.djvu/121
Ta strona została przepisana.
