W upalny dzień sierpniowy 1702 r. generał jego carskiej mości Piotra I go Aleksiejewicza, Borys Szeremetjew, odpoczywał w chłodzie namiotu swego, przysłuchując się nieustannemu prawie hukowi dział moskiewskich, zasypujących od lipca już bez przerwy nieomal gradem kul szwedzką twierdzę Marienburg, w Liflandji.
Pociągając z kielicha wino, rozmyślał nad tem, kiedy wreszcie skończy się to oblężenie, które i jemu i wojsku porządnie we znaki się już dało, zwłaszcza, że i car Piotr naglił o przyspieszenie zdobycia opornej twierdzy, gdy naraz uchyliła się zasłona namiotu i dyżurny oficer zameldował mu, iż od przednich straży przyprowadzono grupę zbiegów z miasta...
Przeciągnął się generał, nierad, że mu odpoczynek przerwano, zajęty jednak ciekawością, eo zacz za jedni mogą być owi zbiedzy, wyszedł przed namiot.
