Strona:Edmund Jezierski - Prawda o Sowietach.djvu/59

sienie faktyczne, zabezpieczonego przez ustawy w innych państwach, 8 godzinnego dnia roboczego, a wprowadzenie pracy akordowej, lub też 10 — 12 godzinnego dnia roboczego; doprowadzenie do minimum ubezpieczeń socjalnych, które w krajach zachodu tak wspaniale się rozwijają;
 niewolę robotników, którzy przez surowy zakaz strajków, uważanych za kontrrewolucję, pozbawieni są jedynego prawnego sposobu obrony swych praw, zwłaszcza, że związki zawodowe, wyłącznie komunistyczne, jako przedstawiciele partji rządzącej, nic w tym kierunku nie czynią;
 nędzę bezgraniczną włościan, którzy nie mając możności odbudowy swych zburzonych przez rewolucję gospodarstw, zrujnowani przez eksperymenty gospodarcze, obciążeni nadmiernymi podatkami, skutkiem olbrzymiej różnicy między cenami ziemiopłodów a wyrobów przemysłowych, ubożeją coraz bardziej; nędzą, której wyrazem jest olbrzymi głód, dotykający nawet najżyzniejsze części kraju;
 zatracenie kapitalizmu prywatnego, tak niezbędnego, jak to obecnie same Sowiety przyznają, do rozwoju przemysłu i handlu, a przez to samo, przez poszukiwanie kapitału, wyprzedawanie stopniowe obcym kapitalistom bogactw Rosji, na warunkach nader dla Rosji niedogodnych;
 ruinę kompletną kolei żelaznych, doprowadzającą do stopniowego zaniku środków transportu, hamującą rozwój przemysłu, powstrzymującą rozwój państwa i stwarzającą wprost niebywałą drożyznę;