Strona:Edmund Jezierski - Wyspa elektryczna.djvu/140

 Noc zapadła... Ciemność ogarnęła świat cały, rozjaśniona tylko na wyspie krwawemi płomieniami wybuchającego wulkanu, po którego stokach spływała żarząca się lawa...
 A u stóp rozgniewanego olbrzyma kłębiła się gromada istot ludzkich, dotychczasowych panów i władców, bezsilna, bezwładna, szukając na wszystkie strony ratunku. Niewolnik wypowiedział im posłuszeństwo. Ujarzmiony wulkan przemówił...
 W zamęcie całym nic dziwnego, że zapomniano o delikwentach... mogli oni zejść spokojnie z estrady i wmieszać się w tłum, ogarnięty paniką...
 To też dr. Wicherski, ująwszy obydwóch przyjaciół za ręce, rzekł energicznie:
 — Chodźmy!...
 Omijając gromady ludzkie, naprzełaj przez pola podążył ku wybrzeżom morza...
 Wawrzon i Henryk posłusznie dali mu się powodować, oszołomieni tem, na co patrzeli...
 Na wybrzeżu morskiem znaleźli małą grotę, wyrytą przez fale, z której doktór wyciągnął niewielką łódź z dwoma wiosłami...
 — Siadajcie! — rzucił krótko tonem komendy — i za wiosła...
 Rozkazu tego nie potrzeba było przyjaciołom naszym powtarzać dwa razy.
 Ujęli za wiosła i silnemi pchnięciami odbili od wyspy.
 — Prędzej, prędzej! — wołał dr. Wicherski.
 Wiosłowali też, ile im tylko siły starczyło, by-