Strona:Edmund Jezierski - Wyspa elektryczna.djvu/32

twarz jego, zarówno jak i głowę krył kaptur czarny, z wyciętemi w nim otworami dla oczu i ust, tak że ani wieku, ani wyglądu jego z poza tej zasłony określić nie było można.
 Elastycznym krokiem podszedł do Wawrzona i zręcznie rozwiązywać począł spowijające go bandaże.
 — Panie — spytał tenże po francusku — powiedz nam, gdzie jesteśmy? Komu zawdzięczamy ocalenie nasze? Co stało się z naszymi towarzyszami podróży?
 Lecz na wszystkie zapytania nieznajomy milczał.
 Milczał również, gdy Henryk powtórzył je po niemiecku i po angielsku.
 Zręcznie tylko rozplątał bandaże, wreszcie zdjął je zupełnie, obnażając miejsca potłuczone i poranione.
 Dokonawszy tego, wyjął z kieszonki małe pudełeczko z błyszczącego metalu, otworzył je i skierował promienie, wychodzące z niego, na miejsca poszwankowane.
 Wawrzon doznał jakiegoś dziwnego uczucia ciepła; po ciele jego przebiegać zaczęły jakby prądy elektryczne; czuł, że przybywają mu świeże siły, że odradza się, że nabiera nowej energji życiowej.
 A i rany, rozsiane w poważnej liczbie po ciele jego, pod wpływem owych promieni goić się zaczęły, zabliźniać i wkrótce okryły się skórą.
 Pod wpływem tego nagłego przypływu i przyrostu sił, porwał się na łóżku i usiadł na niem.
 Tajemniczy nieznajomy, zachowując wciąż uroczyste milczenie, zamknął pudełeczko i odszedłszy od niego, zbliżył się do Henryka.