Strona:Edmund Jezierski - Ze świata czarów.pdf/15

 Z podziwem słuchali mandaryni tego dźwięku, i już otucha wstępować zaczęła w serce Tan-gi’ego, gdy cesarz wyrzekł:
 — Czysty i piękny jest dźwięk dzwonu tego, lecz nie jest jeszcze takim, o jakim ja myślę… Czyń drugą próbę, a może mnie zadowolisz…
 Rozpacz ogarnęła biednego Tan-gi.
 A nuż się druga próba nie powiedzie, i co wtedy stanie się z żoną i dziećmi jego?…
 Zasmucony powrócił do domu i gorliwie zabrał się do pracy, by udoskonalić swe dzieło.
 Po ciężkiej pracy odlał nowy dzwon i znów zaniesiono go przed pałac cesarski. Z drżeniem przystąpił Tan-gi do niego i uderzył sercem.
 Rozległ się w powietrzu dźwięk jeszcze czystszy, jeszcze potężniejszy niż poprzedniego, aż mandaryni i bonzowie z podziwu i zadowolenia kiwać poczęli głowami.
 Cesarz jednak niezmieniony siedział na swym złotym tronie, chmura nie zeszła z jego oblicza i po chwili wyrzekł:
 — Jeszcze mu brak czegoś, ażeby był według myśli mojej… Czyń trzecią próbę, a gdy się nie uda…
 Nie dokończył, lecz ze wzroku jego widać było, co czeka nieszczęsnego Tan-gi.