Strona:Edmund Jezierski - Ze świata czarów.pdf/81

 Na drugi dzień rano przychodzi król i pyta:
 — Co działo się z tobą tej nocy?
 — Grałem w kręgle i przegrałem trochę pieniędzy — odpowiedział.
 — No cóż… dowiedziałeś się, nakoniec, co to jest strach?
 — Gdzie tam, — odpowiedział — to wszystko było głupstwo, zabawka. Nie mogę jakoś nauczyć się trząść ze strachu.
 Na trzecią noc zasiadł znów na swej ławce, powtarzając ze złością:
 — Ach, żebym choć teraz mógł się zatrząść ze strachu!
 Wkrótce pojawiło się sześciu olbrzymów, którzy przynieśli trumnę zamkniętą.
 To napewno jest mój brat cioteczny, który umarł przed kilku dniami — rzekł junak.
 Pokiwał na niego palcem i zawołał:
 — Chodź do mnie, bracie, chodź!
 Olbrzymy postawili trumnę na podłodze; junak podszedł do niej i zdjął wieko. W trumnie leżał trup człowieka. Chłopiec pomacał twarz jego — była zimna jak lód.
 — Poczekaj — rzekł — ogrzeję cię trochę.
 Podszedł do ognia, ogrzał sobie ręce i przyłożył je do twarzy zmarłego, lecz ten pozostał zimnym. Wtedy wyjął go z trumny, usiadł przy ogniu, położył nieżywe ciało