Strona:Edmund Jezierski - Ze świata czarów.pdf/94

ku, biegł ku oknu i wyglądał, czy nie niosą mu wieści o nowych ofiarach bazyliszka, lub też, czego wyglądał z upragnieniem, wieści o znalezieniu się śmiałka, gotowego poświęcić życie dla dobra grodu.
 Wkrótce jednak odchodził do okna zawiedziony i znów rozpoczynał wędrówkę po sali. Naraz drzwi się otworzyły i wszedł do sali architekt.
 Zwrócił się zaraz do niego marszałek i rzekł:
 — Oczekuję tu waści z niecierpliwością.
 — Czyż nie znalazł się nikt, coby chciał miasto ocalić od potwora?
 — Nie, nie znalazł, i sam nie wiem co czynić. Radźcie, bo ja głowę już tracę.
 Pomyślał chwilę architekt, wreszcie rzekł:
 — Czy niema, panie, w lochach ratuszowych jakich zbrodniarzy, skazanych przez trybunał na śmierć?
 — Są dwaj skazani na powieszenie; a co waści na tem zależy?
 — Sprobujemy raz jeszcze. Rozkażcie, panie, przywieść ich tu do sali.
 Zawezwał marszałek zaraz dowódcę straży miejskiej i dając mu rozkaz, naprędce napisany, polecił przyprowadzić natychmiast zamkniętych w lochach grodzkich, a skazanych na śmierć, zbrodniarzy.