Strona:Edmund Różycki (Szkic biograficzny).djvu/26

oficera, chociaż jeszcze wciąż uczącego się, łatwiej mu było stosunki te utrzymywać i rozwijać, lecz były to czasy większych podejrzeń i zdwojonej czujności policyjnej, gdyż łoskot burzonych tronów, podczas rewolucyi lutowej, 1848 r., dobiegał aż do stolicy carów. Zwrócono uwagę na zebrania polskiej młodzieży w Petersburgu i, lubo nic nie zdołano wykryć karygodnego, rozproszono je. Wówczas to i Edmunda Różyckiego wysłano do armii walczącej na Kaukazie. Podróż z Petersburga na Kaukaz odbywał pod strażą, jako politycznie podejrzany.
 Czteroletni pobyt na Kaukazie (od 15 sierpnia 1848 do 11 lipca 1852 r.) stał się dla niego szkołą wszechstronną, szkołą życia praktycznego i szkołą dalszą wojskową, dał mu możność przypatrzenia się zblizka walce, zużytkowania swych wiadomości teoretycznych w obozie, w sztabie i na polu starć z góralami.
 Były to lata pierwsze jego życia praktycznego, a zarazem pierwsze lata karyery wojskowej; lecz niemniej w tych pierwszych latach wyróżnia się on najzupełniej z całego grona swych rówienników: już wówczas cenią go wielce zwierzchność i koledzy; podziwiają powagę nad wiek, sąd wytrawny, całe zachowanie się młodzieńca bardzo wykształconego, wcale jednak niepodobne do postępowania innych w jego pozycyi. Przerastał wszystkich znacznie, szczególnie ze względu na swą wartość moralną. Pewne usposobienie patryotyczno-religijne niedość iż wówczas w nim uwidoczniało się, ale stanowczo górowało. Znamienny ten rys