wyrażać uczucia religijne, to podobne qui pro quo, byłoby niemożebne; tak samo, jak odczytanie z kazalnicy noweli lub aktu parlamentarnego, zamiast nauki.
Najwięksi mistrzowie dostarczają nam niemało przykładów na poparcie powyższego zdania. Händel postępował sobie w tych rzeczach z jaknajwiększą swobodą. Winterfeld wykazał, że wiele najsłynniejszych ustępów z „Mesjasza,” podziwianych dla religijnego nastroju, pochodzi ze świeckich duetów, przeważnie erotycznej treści (madrygałów), pisanych przez Händla w latach 1711 — 12 dla księżniczki Heleny Hanowerskiej do tekstów Maura Ortensia.
Muzykę do drugiego duetu:
«Nò, di voi non uo’fidarmi,
Cieco amor, crudeli beltà
Troppo siete menzognere,
Lusinghiere deità[1]
niezmienioną w tonacji i melodji, Händel użył do chóru w pierwszej części Mesja-
- ↑ Nie, nie ufam ci ślepy Amorze, okrutna piękność, jesteście bóstwami kłamliwemi i pochlebcami.
