Strona:Edward John Hardy - Świat kobiety.djvu/279

dnak, że niektóre kobiety bawią się daleko łatwiéj niż inne, a są to te zwykle, co mają czynne ręce i spokojne serce. Próżniaczki zaś, których jedynym celem życia jest zabawa, śmieją się z trudnością, znudzone są sobą i wszystkiém, co je otacza. Możnaby o nicb powiedziéć, iż nie wiedzą, czego chcą, i nie będą zadowolone, aż to otrzymają. Rozrywka jest każdemu potrzebna, ale życie w zabawie ciągłéj męczy zarowno ciało, jak umysł. „Nie dziw — mówił Carlyle, — iż biedne światowe kobiety chwytają się morfiny lub skandalu. Dziw raczéj, że te królowe świata, uderzone którego ranka okropnością swego bytu, nie skończą odrazu za ogólném przyzwoleniem i nie ukażą sędziom śledczym całego wyższego świata powieszonego na podwiązkach i w ten tani i powszedni sposób nie uwolnią się od swego wiekuistego nieprzyjaciela — nudy.” Nuda, „to okropne ziewanie, którego sen rozproszyć nie może,” jest naturalném następstwem życia, poświęconego saméj zabawie; jest ono równie nieznośne, jak to, co jest wszelkiéj rozrywki pozbawione. Dla szczęścia potrzeba umiarkowania, pewnéj dozy pracy i rozrywki. Bez pracy nie może smakować rozrywka, gdyż sama etymologia słowa wskazuje, iż powinna ona po zmęczeniu następować.
 Przyjemności pozadomowe były przez czas długi zmonopolizowane przez mężczyzn, kobiety jednak uczyniły bardzo mądrze, biorąc w nich udział, — one bowiem także potrzebują dobrego snu i apetytu, nerwy ich wzmacniają się od ruchu na świeżém powietrzu. Niektóre panny nawet wpadają pod tym względem w inną ostateczność i są zanadto ruchliwe. Kiedy lawn tennis wszedł w modę, lekarze przerazili się,