Strona:Edward Redliński - Konopielka.djvu/200

 Nie bojś, mówio tato, Pambóg im szykuje gościne, już tam w piecach dla nich palo.
I bioro tatko różaniec, ale popaciorkujo trochu, znowuś wzdychajo: Mnie co tam, wzdychajo, ile mnie zostało, ale co z wami? Co z dzieciami? Boże zmiłuj sie!
 Boże, Boże, a co święte? dycham: Pouciekali! Chiba prawde gadał Pioter, że Pambóg coraz starejszy.
 Ludziom rozumy mieszajo sie. Co ciebie naszło, że ty klona ścioł?
 At!
 Jakże święte drzewo ścinać?
 A jakie ono święte.
 A nie pokarało?
 Okaleczyło, bo zapatrzył sie.
 A czemu zapatrzył sie? W zwyczajne drzewo nie zapatrzyłby sie. Wiesz jak teraz chata wygląda z nadwora? Łysa. Jak pół sraki.
Handzia w polu siedziała, len pleła, warzywo, oborywała z Ziutkiem kartofli. Uczycielka czasem siadała z nami: przypodchlebiała sie, ale ni tatko, ni ja za bardzo z nio nie rozmawiali.
 Może dać panu książke? dopytuje sie: Poczyta pan sobie.
 Nie umiem!
 To może ja poczytam na głos?
 Nie chcę.
 Ale trochę, na próbę?
 Kiedy ja naprawde nie chce paninych książ-