Strona:Edward Redliński - Konopielka.djvu/203

sie, wystraszona, czy to ja was niszcze? Ja tylko ucze pisać i czytać.
 At, co tu gadać. Wszystkie wy dobre!
I już nie odzywam sie więcej. Posiedziała, podumała i poszła. I przestała zaczepiać.
Noco leżał ja jak baba: od ściany, żeby chorego boku żonka nie trąciła, bo boli. Przysuwa sie, odsuwa, kręci sie z dópy na dópe, nogo po łydce mnie szoruje. Co z tego, kiedy kloc ze mnie, drgnąć nie moge. Za ściano tamta poskrzypuje łóżkiem, czerwiec, krew babom sie burzy, a ja, ech wyszło: dwie baby w domu, jedna gruba, druga cieńka i nie moge z żadno! O, teraz to i do tamtej ja by sie dobrał, żeby zdrowy był, a co! poszedby do niej w nocy, Jej Bohu poszedby, toż nie odepchnełaby taka, uch, wysmulałby ja jo, bladziuszke, trochu inaczej niż tamten pizdryk!
A Handzia kolanami grzebie. To mówie: Jak tak chcesz, to leź na wierzch.
 Ja na wierzch?
 A co!
 Jak?
 A odsuń pierzyne, ja na środku sie ułoże.
 Co ty!
 Leź, mówie, już mnie napaliło, już widze tamto, co pod lampo było: Nałaź!
 Wstydze sie.
 Kogo? Dzieci śpio, tato śpio. A tamta nie słyszy. A jak i posłyszy, to co? Takie ogierowe koryto!
 Co ty Kaziuk!