Strona:Edward Redliński - Konopielka.djvu/206

Dzień po Janie przychodze z łąkow, widze: na podworzu stoi fóra, Orelow Antoch na niej siedzi.
 A co ty tak siedzisz? pytam sie ja z boku.
 A czekam.
 A na kogo?
 A na uczycielke.
 A co?
 A powioze na stacje.
 Uczycielke?
 Toż mowie.
 Na stacje?
 Nu na pociąg. Dunaj mnie naznaczyli.
 To odjeżdża?
 Jakby nie odjeżdżała, to by ja nie odwoził.
Wchodze, prawdziwie, upycha szmatki w torbe i waliski, Handzia nad nio, dzieci!
 Ach, wrócił pan nareszcie, mówi, myślałam, że wyjade bez pożegnania.
 To pani wyjeżdża?
 A tak, nareszcie koniec roku! mowi radośnie. Wakacje!
A w cieniutkiej sukience jest, w czerwone kwiatki: w talji przewiązana paskiem, ręce nogi gołe, opalona mocno, ale nie tak czerwono jak nasze baby: skóra jakby przydymiona. Zwija sie po chacie bardzo wesoła.
 Ale chiba nie na zawsze? pytam sie: Jesienio nazad wróci sie?
 Wrócę albo nie wrócę, ona odpowiada bez żadnego smutku: Może ktoś inny tu do was przyjedzie. Lepszy.