Strona:Eliksir prof. Bohusza.djvu/150

 — I także sprzedali?
 — Także, panie baronie.
 Golder schował szybko do kieszeni grzebyk i lusterko i wyprostował się na fotelu.
 — Przybiegli?
 — Przybiegli.
 — Widziałeś ich?
 — Widziałem.
 — Jak wyglądali?
 — Tak, panie baronie, jakby się im bardzo spieszyło.
 Golder wyprostował się jeszcze bardziej i spojrzał bystro na kantorzystę.
 — Wiesz Dawid — szepnął po chwili, zamyślony — ja myślę, że w tem coś jest.
 — I ja tak myślę, panie baronie.
 — Ty nie myśl, Dawid, tylko słuchaj, co ja ci powiem. Ja mam węch, ja mam dobry węch.
 Mówiąc to, przyłożył dwa krótkie, wałkowate palce do nosa i wciągnął mocno powietrze.
 — Ty najpierw skoczysz, Dawid, na giełdę i powiesz Szmulowiczowi, żeby do dalszego rozporządzenia nie angażował się w Pebeje. Rozumiesz?
 — Rozumiem, panie baronie.
 — Potem pojedziesz do profesora Bohusza i powiesz: Pan baron Golder kłania się i pyta o zdrowie. Możesz zresztą powiedzieć co innego, ale ty musisz wybadać kamerdynera i szofera profesora Bohusza, dlaczego oni dziś sprzedali akcje. Rozumiesz?
 — Rozumiem, panie baronie — odparł Dawid i mrugnął chytrze oczyma — to jednak trzeba zrobić szybko.