Strona:Eliksir prof. Bohusza.djvu/29

 — Tancerka.
 — I ja, grzeszny — zawołał — nie wiedziałem, że wystarczyło pójść do „Białego szczura“, aby panią zobaczyć!
 Zarumieniła się lekko.
 — Czy nie lepiej panu tak, jak teraz — odparła filuternie.
 — Czy może pani wątpić?
 Roześmiała się, pokazując równe, perłowe ząbki.
 — Pytał pan — rzekła — o pokrzywdzonego. Niechże pan czyta!
 Przy tych słowach otworzyła woreczek srebrny, wyjęła ćwiartkę papieru, złożoną we czworo i podała Bohuszowi.
 „Kochana Dziuteczko! — brzmiał list. — Dziś wyjść z domu nie mogę. Nos mi spuchł. Okładam go wodą gulardową. Ale drogo to będzie kosztowało tego Bohusza! Jutro podaję skargę do sądu“...
 Bohusz przerwał czytanie.
 — Więc to dlatego — zawołał — czekałem napróżno! I co pani na to?
 Dziutka wykrzywiła usta pogardliwie.
 — Głupiec! — rzekła krótko.
 Bohusz byłby ją uściskał.
 — Ale wie pani, co mi przyszło do głowy? Oto, będzie pani musiała teraz przeciwko mnie świadczyć!
 — Myślałam o tem! — zaśmiała się wesoło.
 — I co pani wymyśliła?
 — Bo ja wiem? No... jakoś to będzie.
 Wymówiła te słowa z wdziękiem tak naiwnym, że odruchowo wyciągnął rękę i uścisnął drobną jej dłoń, spoczywającą na stole.