Strona:Eliksir prof. Bohusza.djvu/32

 — Chyba! — mruknął starzec, poczem zwrócił się do Bohusza.
 — Czy oskarżony posiada jakie dokumenty osobiste?
 — Posiadam pasport — odparł Bohusz i wydobył z pugilaresu ten dokument.
 Sędzia przejrzał kartki pasportu.
 — I pan śmie — warknął, spoglądając groźnie na Bohusza — używać cudzego pasportu?
 — Ależ, panie sędzio!
 — Nie przerywać! Pasportu swego imiennika, słynnego fizjologa, profesora Bohusza...
 — Ależ, panie sędzio!
 — Nie przerywać, powiadam!... autora dzieła o ciałkach krwi — ciągnął dalej stary, pragnąc widocznie zaimponować oskarżonemu — którego portret swego czasu pisma podały, a którego fotografję widzę tu, przy pasporcie?
 — Panie sędzio — odparł szybko Bohusz, a kąty ust drgały mu śmiechem — tym fizjologiem, autorem dzieła „O nowych badaniach nad białemi ciałkami krwi“ jestem ja, a ta fotografja, to moja fotografja!
 W sali zapanowała teraz głęboka cisza zaciekawienia, podtatusiały zaś ławnik, siedzący po prawej stronie sędziego, spojrzał na starca wzrokiem takim, jakby chciał powiedzieć: „Czy nie mówiłem?“ — i znów nakreślił nieznacznie kółko na czole.
 Ale stróż Temidy postanowił snadź wyczerpać wszystkie argumenty badania.
 — I pan twierdzi — rzekł, hamując już oburzenie — że ten starzec, to pan?