Strona:Eliksir prof. Bohusza.djvu/35

 Bohusz kończył obiad, gdy rozległ się dzwonek w przedpokoju.
 Marta, teraz z kwiatkiem we włosach i w gorsecie, pobiegła otworzyć.
 — Pan sędzia Trzaska! — zaanonsowała.
 Bohusz nie przypominał sobie, aby miał znajomości śród sądowników, ale wyszedł do gościa.
 Znalazłszy się w pracowni, zastał tam, rozglądającego się ciekawie dokoła, starego tetryka, przed którym stawał tego samego poranka w roli oskarżonego.
 Zdziwiony, powitał przybyłego.
 — Czem mogę służyć panu sędziemu?
 Sędzia odchrząknął w dłoń i pogładził siwe wąsy.
 — Tak mnie zaintrygowały — rzekł wreszcie drżącym, starczym głosem, siadając na wskazanym fotelu — słowa pana profesora podczas rozprawy dzisiejszej, że nie mogłem oprzeć się chęci...
 — Sprawdzenia — przerwał wesoło Bohusz — czy istotnie jestem siedemdziesięciodwuletnim profesorem Bohuszem, autorem dzieła „O nowych badaniach nad białemi ciałkami krwi“ i wreszcie wynalazcą sposobu leczenia starości?
 — Tak jest — zaśmiał się staruszek zakłopotany. — Tak jest, przyznaję, boć to przecież rzecz niebywała ze starca zrobić młodego.
 — Oto moje dzieła — mówił dalej Bohusz, wskazując na książki w bibljotece, — a oto moje fotografje. Może pan sędzia pozna w nich mnie z przed lat czterdziestu i z dnia dzisiejszego.
 Sędzia ujął podane fotografje i przeglądał je z zaciekawieniem, podsuwając blisko do okularów.